Motorcity

Ons laatste dagje Detroit is aangebroken, dit keer maar één nacht verbleven in een hotel waardoor we weinig overhoop hebben gehaald en voor we het wisten alles hadden gepakt. Om onze tijd zo goed mogelijk te benutten hebben we gekozen om te ontbijten in het hotel zelf, Ron had nog wat wensen op zijn lijstje dus die moesten we nog even afwerken voor we Motorcity konden verlaten.

Nadat we hadden uitgecheckt zijn we naar de waterkant gelopen voor de nodige foto’s, aan de overkant ligt namelijk Canada en aan het water heeft GM (General Motors) zijn imposante hoofdkantoor gebouwd. Gelukkig leven we in een tijd van de digitale camera’s anders had ik niet durven denken hoeveel rolletjes we volgeschoten zouden hebben deze vakantie. In Detroit hebben ze ook een zogeheten “people mover” wat een mono-rail over/door de stad heen is. Voor 75 hele centen per persoon mochten we instappen dus daar gingen we dan, een rondje door de stad, gewoon even lekker naar buiten staren… De people mover is bedoelt om goedkoop door de stad te kunnen reizen en als een soort OV om naar school of werk te gaan, maar omdat hij zich boven de grond bevind voor ons prima om de stad te zien. Het was intussen een uur of 11 dus ook erg rustig in het treintje, we weten dan ook niet echt in te schatten in welke maten hij echt gebruikt wordt door de mensen hier. (volgens Wiki is het schijnbaar geen succes verhaal geweest).

Het was tijd om afscheid te nemen van Detroit, we kunnen het niet echt goed omschrijven maar er hangt hier iets vreemds in de lucht, de verlaten gebouwen hier en daar maar anderzijds de drukte en grote bedrijven die hier gevestigd zijn… we kunnen onze vinger er niet op leggen om het gevoel goed te kunnen omschrijven, je moet zelf eens door de straten hier gelopen hebben om het te ervaren.

Net buiten Detroit bevind zich nog een bezienswaardigheid die de glorie jaren van Detroit heeft ingeluid. Ron vond dat we dit absoluut niet mochten missen dus op naar Dearborn, een plaatsje net buiten / tegen Detroit aan. In Dearborn ligt de geschiedenis van het automerk Ford en er wordt tot op de dag van vandaag nog geproduceerd. De kantoren, fabrieken, magazijnen en testbaan vormen al een stad op zichzelf, je hebt dan ook echt navigatie nodig om uit te komen bij je bestemming. De eerste stop was het Henry Ford museum, geen museum specifiek over Ford maar vooral over de “ auto” zelf. Er stonden prachtige oude exemplaren tussen zoals de limousines van het witte huis, belangrijke race auto’s en mooie studie modellen. Het is een prachtige verzameling en erg leuk om te zien en over te lezen. Nu we de automotive-vibe te pakken hebben konden we door naar de tweede en laatste stop.

We werden per bus naar een van de fabrieken gebracht waar we een film te zien kregen hoe het allemaal begonnen was, de eerste auto van Henry, zijn eerste fabriek met lopende band (waar hij bekend mee geworden is en de auto naar het grote publiek kon brengen) zijn visie (alles werd in eigen beheer geproduceerd, van grondstof tot auto (van erts naar staal naar plaatwerk naar auto) en de huidige stand van zaken, de vernieuwingen van de fabrieken om mee te kunnen met huidige milieunormen en verder. Na de film kregen we een spectaculaire demo film / belevenis van de auto die we in productie zouden zien, met 6 grote schermen, lazers, rook en licht effecten kregen we op Amerikaanse bombastische wijze de nieuwe Ford F150 pick-up te zien… je zou hem zo kopen na het zien van het filmpje, gelukkig laat ons budget het niet toe en past hij ook niet in de koffer. Na de show konden we rondlopen over een balkon langs de gehele productie lijn, zo konden we zien hoe de auto stukje bij beetje werd opgebouwd tot het punt dat hij de fabriek verlaat. Elke werknemer krijgt 54 seconden de tijd zijn deeltje te monteren op de auto en op deze manier kunnen ze er 1200 per dag produceren. Het is wonderlijk om te zien hoe alles samen komt, kleuren, types en uitvoeringen worden allemaal door elkaar geproduceerd, het is dan ook niet te bevatten hoe ze het voor elkaar krijgen dat de puzzelstukjes helemaal in elkaar past en de klant zijn auto krijgt hoe hij hem heeft samengesteld.

Beduusd verlieten we de fabriek, geweldig om dit een keer gezien te hebben. Gelukkig hadden we nog even tijd in onze eigen Ford voor de boeg om het te laten bezinken, we stelden de navigatie in welke ons vervolgens een route van 360km voorschotelde.

We verlieten nu definitief de Motorcity, via de Ambassadors Bridge reden we Canada in. De grenscontrole verliep soepel, een kort maar ontspannen vraaggesprekje leverde ons twee verse stempels in ons paspoort op en konden we onze weg vervolgen. Van Amerika naar Canada is wel even wat anders, afstanden en snelheden zijn weer in kilometers, de benzine gaat in liters en de Dollars zijn niet de Dollars die we op zak hadden, nee we moesten even omschakelen. De wegen zijn hier goed, zelfs beter dan in Amerika maar de snelheid ligt helaas wat lager, iets waar we wel aan moeten wennen… De wegen zijn beter, zijn rechter, zijn rustiger en nog mogen we niet harder dan 100kmh ?!?!? kom op hier kunnen we makkelijk 160kmh rijden !!! maar helaas het risico op boetes nemen we maar niet, we zetten de radio een tandje harder, sabbelen nog op een lekker kaneelkussentje tot we er zijn.

Groetjes
Ron en Claud

p.s. excuses voor het iets langere verslag dan dat jullie van ons gewend zijn maar dat krijg je als het over auto’s gaat… ☺