Met een kater op de krater

Wederom hebben we weer een wekker record, we dachten hem om 1 uur te zetten maar dat bleek de vertrektijd, we werden netjes om 12uur gewerkt en hadden maar 2 uurtjes slaap gehad. We kregen een lunch pakket en vertrokken naar de Ijen Crater. Na het betalen van de nodige steekpenningen en fooien konden we beginnen aan de klim, het was 2 uur s’nachts en gewapend met een zaklamp zijn we begonnen aan de 3 kilometer klim naar de krater. Het was afzien tot en met en hebben er ruim een uur over gedaan om de top te bereiken. Dit alles hebben we gedaan voor het zien van een bijzonder natuur verschijnsel, blue fire! Als je de krater in kijkt zie je diverse blauwe vuren die ontstaan door de reactie van het zwavel. Omdat het zich in de krater bevond zijn we met een gids de krater in gegaan waar de mijnwerkers hard bezig waren, een bizarre klim met hellingshoeken van 60graden. Hier konden we de blauwe vuren van dichtbij zien, het was het afzien waard. Terug aan de kraterrand konden we genieten van de zonsopkomst en even bijkomen, toen het lichter werd konden we ook het krater meer zien, een zuurste water ter wereld met een PH waarde van 0,18…. je kunt er dus niet in zwemmen. Onderweg hebben we ook veel locals aan het werk gezien die de grote zware stukken zwavel vanuit de krater naar beneden brengen, ze zien er al onwijs oud uit maar wat wil je ook met 2 keer per dag die berg beklimmen en dan nog een last van zo’n 70kg op je schouders.

De terugtocht ging een stuk beter en we konden nu ook genieten van het uitzicht, we zaten ver boven de wolken waar de 3 vulkanen in dit gebied bovenuit torenen, het deed ons al het leed wat klimmen heet vergeten. Ook leuk om te zien is al die mensen die dan nog naar boven moeten lopen terwijl wij al klaar waren, vooral Ron die dan nog even in het Nederlands zegt dat die mensen er nu al moe uitzien en niet weten waar ze aan beginnen, ha fijn zullen die Nederlanders hebben gedacht toen ze net 1km opweg waren. Aan de voet van de klim hebben we kunnen genieten van ons ontbijtpakket, 2 boterhammen met wat door moest gaan voor jam en een gekookt ei, geen succes maar ze hebben hier geen Jac Herweijer voor een lekker ontbijtje.

De busjes reden weer terug naar een afzetpunt waar we met een tourbus verder zouden gaan naar Bali, de bus die aankwam was overvol en ze probeerde met krukjes extra plek te creëren in het gangpad, hier gingen we niet mee akkoord en na een hoop geëmmer hebben we het voor elkaar gekregen dat we met de busjes naar de haven werden gebracht, hier gingen we over op een tourbus die naar Denpasar zou gaan, wij zouden na de overtocht overstappen op een ander busje omdat we Lovina als bestemming hadden.

De overtocht verliep voorspoedig en wederom hebben de reispillen van Claud hun dienst bewezen, we zijn er erg blij mee want hoe slecht de wegen ook zijn (Alleen Uncle Jean met een enduro EN onze buschauffeur ziet er een uitdaging in) de boottocht en bustochten , Claud is niet meer ziek geweest. De boot meerde af en de bus kon vertrekken, op naar het afzetpunt waar we met een busje verder zouden gaan naar Lovina. Het afzetpunt was niets meer en niets minder, de bus stopte nog net maar veel tijd op uit te stappen was er niet, en daar stonden we dan, geen bus, een geen Engels sprekende locals. Met het gevoel dat we belazerd werden gingen we opzoek naar een alternatief en hadden er flink de balen van, later kwam er ineens een oude bus voorrijden met toeristen die we eerder gezien hadden en jawel, het bleek ons vervoer naar lovina.

We hebben een prachtig verblijf gevonden (Puri Bali) en hebben besloten dat we hier na alle zonsopgangen en beklimmingen hier even lekker gaan bijkomen.


Weltrusten

Ron & Claud