Medan, city of the claxon

Medan, Indonesië it is, onze eerste stappen op Sumatra zijn een feit ! Wat een dag vol belevenissen, bij het inchecken ging het al meteen mis. Zoals jullie weten is onze reis net zo’n verrassing voor ons als voor jullie. We hadden alleen een ticket naar Medan, retour tickets zijn niet geboekt omdat we niet weten hoe en wanneer we terugreizen naar Singapore, dit was meteen ook het grootste probleem! We zien er niet zo vriendelijk uit of gaven de mevrouw het idee nooit meer weg te gaan want we mochten niet eerder aan boord dan dat we een retour ticket konden overleggen en tja die hadden we dus niet behalve de papieren van de vlucht van SIN-AMS maar die waren niet voldoende, we moesten bewijs hebben dat we echt niet zouden blijven (ze weten niet wat ze missen).

Afijn, wij snel een plekje gezocht in de departure hal en aan de slag met een internet verbinding voor de laptop, gelukkig is dat niet het grootste probleem in Azië, Claud is druk bezig gegaan en kent gelukkig goed de weg op internet als het om tickets gaat en 30min later waren we voorzien van tickets en konden we 5min voor het sluiten van de incheckbalie toch nog de boardingtickets ontvangen.

De vlucht ging voorspoedig, we hebben zowel wat kilometers als tijd overbrugt, tijdverschil is weer met 1 heel uur afgenomen tov Nederland. Claud had gelukkig geen last dankzij de reispillen of het gebrek aan turbulentie dus we kwamen fris het vliegtuig uit op naar de volgende verrassing….

Het visum moet geregeld worden, en natuurlijk nog geen enkele roepie op zak, gelukkig kon ik Claud als borg achterlaten en kon ik zo braaf met mijn handjes in mijn zakken de grens over wandelen naar de dichtstbijzijnde ATM, geen controle, geen fouillering, geen vragen, helemaal NIETS, gewoon alsof je niet gezien wordt, zo de grens over, ONGELOVELIJK ! ATM deed netjes zijn werk en ik kon als kersverse miljonair mijn Claudje weer ophalen. Voor de vorm netjes in de rij gestaan en onze stempels gehaald, gelukkig kon ik zo doorlopen maar Claud kreeg nog een vragenvuur over het verblijf, tja dat wisten we nog niet natuurlijk, gelukkig was de ambtenaar niet heel lastig en mocht ze een locatie naar keus invullen.

Buiten stonden taxichauffeurs te over, we vonden er al snel een om ons richting een wijk te brengen waar zich de meeste hotels zich bevonden, we hadden natuurlijk al wat research gedaan en uitgezocht naar welke wijk we wilden. Wat direct opviel was het verkeerd: wat druk, wat chaotisch, wat een getoeter en wat een rijstijl. Volgens mij moet je aan de volgende criteria voldoen om in aanmerking te komen voor je rijbewijs: Je moet ADHD hebben, gebrek aan angst en het lichamelijk vermogen om de claxon 100x per minuut te kunnen bedienen. Het is voor ons ook dan geen optie om hier een brommer,motor of auto te huren. Een hotel was snel gevonden, de eerste de beste zag er schoon uit en had airco.

Medan hebben we te voet verkend, het is niet heel groot en allemaal goed aan te lopen, tenminste als je heelhuids kan en durft over te steken, gelukkig zijn ze allemaal onder de indruk van onze blonde haartjes en witte huid, en over het hoofd zien ze ons ook niet gezien we gemiddeld een kop groter zijn. Ze doen hier werkelijk alles met de brommer of auto, toen we vroegen waarom dat was bekende de man open en eerlijk dat Indonesiërs lui zijn wat betreft vervoer, ze pakken voor 200 meter al de auto (hoe herkenbaar, Nico het is je bij deze vergeven, het zijn je roooooots haha)

S’middags hebben we een middagtukkie gedaan, we hebben beiden wat last van de jetlag, drukke dag in Singapore en de warmte die we in Nederland niet gewent zijn, verder zijn we nog richting het paleis van de Sultan gelopen, een gigantisch gebouw en het ziet er allemaal erg mooi en verzorgd uit. Wetende dat de huidige sultan vanaf 2005 zijn plaats heeft gekregen op 8 jarige leeftijd is het ook direct begrijpelijk dat het puur een symbolische functie betreft (of zou hij stiekem het verkeer zo geregeld hebben?!)

SATEHHHHH, langs de weg hebben we de eerste verorberd, het was een heuse sate kraam (lees, een fiets met zijspan met daarop een BBQ geschroefd) het eten was er niet minder lekker om, we hebben een heerlijk lokaal satetje op, hoewel Claud hem wat te pittig vond, ik had daarin tegen mijn pittige smaakpupillen al om zeep geholpen tijdens onze middag lunch met een kip die gemarineerd was met groene pepers.
We hebben besloten de avond verder door te brengen in het hotel, lekker met andere toeristen kletsen, wat in de LP lezen en wat opzoeken op de laptop (blij dat hij weer met ons mee is). Ze hebben hier heerlijk koud Bintang beer en uiteraard nog even een bodempje gelegd voor de malariapillen dmv een sateetje.

De prijzen zijn hier goed te doen, je geeft klauwen vol geld uit en je port-met-nix is na een bezoek aan de ATM veranderd in een PORT-OVERVOL, alles gaat hier in duizenden. We hebben briefjes van 1,2,5,10,20,50-duizend roepie en voor de rekenwonders, 1 roepie is 0,000088 euro waard.

Tot zover het begin in Indonesie, morgen gaan trekken we het binnenland in. De volgende blog zal dus wellicht een tijdje op zich laten wachten…

Toetoetoetoetjes uit claxon city
Ron & Claud