Hello Jetlag !

Na een korte maar prima nacht zijn we vertrokken naar Schiphol, we vertrokken om 5 uur dus het was nog lekker rustig op de weg. Het inchecken ging nog op een "ouderwetse" manier, gewoon 1 op 1 contact met een grond stewardess in plaats van een computer en een apparaat waar je je koffer in mag stoppen. Na de gebruikelijke bak koffie bij de Starbucks op Schiphol hebben we afscheid genomen van de ouders en zijn we " de grens" over gegaan.

Het shopping gedeelte van de luchthaven ligt volledig op de schop, het rondje wandelen langs alle winkels lieten we dan ook maar snel voor wat het was en zijn direct naar de gate gegaan, echt druk is het daar dit keer niet maar dat komt mede door het feit dat we vliegen met een klein vliegtuig, naar schatting passen er zo'n 200 passagiers in.

De vlucht was rustig, we hebben niet veel turbulentie gehad. Het vliegtuig maakte net na Ierland wel een vreemd rondje (je kan het nog terugzoeken op flighttracker) waar we verbaasd over waren en ook geen reden van weten, wellicht was de piloot in een vrolijke bui ?! Qua vluchttijd hadden we ook mazzel, we hadden de wind in de rug waardoor we lekker vroeg landen op Newark International Airport.

200 man uitladen ging lekker vlot, alles liep gesmeerd.... niet van die mensen die al gaan staan dringen terwijl ze toch geen kant op kunnen. Het leek een vlucht waar iedereen het leek te begrijpen, wacht gewoon, blijf lekker zitten totdat je aan de beurt bent, en zo zie je maar, geduld is een schone zaak. Nu konden we aansluiten in de rij bij de douane, de rij was erg lang en we begonnen ons in te stellen op een lange wachttijd, maar tot onze verbazing liep dat ook lekker vlot door. Ze hadden bijna alle douane balie's in gebruik genomen waardoor het super snel doorliep. Na een kwartiertje waren we al aan de beurt voor het vraaggesprekje... met een strak gezicht vuurt de beambte allerlei vragen op je af waardoor je toch een soort zenuwen krijg van zo'n man. Waar kom je vandaan, waar ga je naartoe, heb je familie en waarom ga je er niet direct daar naar toe maar eerst naar Philadelphia, wat doe je voor werk, wat houdt je werk in, wat heb je bij je, voor wie heb je het bij je, wat laat je achter, is het allemaal jou eigendom..... pfff man, ik kom gewoon hier vakantie vieren, je ziet toch wel aan ons uiterlijk dat we schatjes zijn.
Op naar de koffers, die hadden we ook snel te pakken, ze lagen als een van de eerste op de band waarna we konden aansluiten in de rij voor de bagage check, we hadden de formulieren netjes ingevuld dat we eten bij ons hadden maar toen ze ernaar vroegen en we zeiden dat we koffie bij ons hadden moesten we heel snel doorlopen naar de gewone uitgang een meevaller dus want we gingen er vanuit dat ze de boel wel wilden checken.

De huur auto hadden we online al gereserveerd, ook dat zou dus gesmeerd moeten lopen na deze ervaring. En jawel, met de club-card van Claud haar werk hadden we wat voordelen, niet inchecken bij een balie maar gewoon een auto kiezen uit een van de vele die geparkeerd staan. We konden het bijna niet geloven, gewoon instappen in elke auto die we willen ? blijkbaar wel, als je het terrein verlaat kom je langs een poortje en wordt de auto aan de persoon gekoppeld, ze hopen dus ergens dat je door het vrije kiezen in een klasse hoger stapt dan je eigenlijk geboekt hebt, commercieel handig dingetje dus.

De ford Escape is ons ijzeren paard voor de aankomende dagen, een prima ruime en luxe wagen om ons mee te verplaatsen. De eerste kilometers uuhhh milen zijn wat onwennig maar dat is snel over. Het verkeer in Amerika valt zeker niet tegen, stay in your lane is een prima concept wat ze wat ons betreft ook in Nederland mogen invoeren. We zijn er lekker voor gaan zitten, cruise control aan, navigatie aan, USB met muziek erop aan en hup zo tokkelden we naar Phili.

Het hotel is super, ook deze hadden we van te voren geboekt (anders kom je het land niet in). De kamer is lekker ruim en het ligt net buiten het centrum. Nadat we de koffers hadden gedropt hadden we nog wilde plannen om erop uit te trekken maar helaas.... HELLO JETLAG, vooral Ron heeft het zwaar te voortduren gehad. De vermoeidheid die er thuis al was met daarbij de zes uur tijdsverschil in het biologische klokje was even teveel van het goede.

Plof zij het hoofd op en kussen...... het lichtje ging uit.

Groetjes
Ron en Claud