56km op de fiets (zadelpijn)

Gisteravond hebben we een hele gave tour geboekt, tenminste als we de verhalen moeten geloven. Vanmorgen een wekker gezet, opgefrist en naar het verzamelpunt gelopen. We moesten verzamelen bij Olivers Pub, een gezellige kroeg wat een beetje het middelpunt voor tours lijkt te zijn. Gezien ons hotel pas ontbijt serveert vanaf 07:30 en wij dan al weg zijn hebben we ontbeten in de Engelse pub wat overigens prima smaakte (scrambled egg, bacon on toast).

De kroeg stroomde langzaam vol en ook de gidsen kwamen aan, de groepen werden gecontroleerd en bestonden uit 2x 14 personen. We werden verdeeld over 2 bussen en het feest kon beginnen. We werden naar een hoogte van 4700 meter gebracht om daar uitleg te krijgen over hoe en wat, ook werden we hier ingepakt in de nodige beschermende kleding voor het hele feestje (waaronder een helm, aantal hiervan zijn voorzien van een GoPro steun, wat ik hieronder ga beschrijven staat gelukkig ook op film).

Het materiaal werd voorbereid en afgesteld met nogmaals een bijgehorende uitleg. Na dit alles werd er een lokale traditie van zegening gevraagd aan Pacha Mamma (moeder aarde), een flesje 97% pure alcohol ging rond, een slokje op de grond voor Pacha Mamma, een slokje voor over het materiaal en tot slot een slokje voor jezelf (kuch, slik, hik *** 97% is een beetje te puur voor deze Hollanders).

Alles is gereed, iedereen staat in de startblokken, tijd om te gaan knallen….. Downhill mountainbike van 4700 naar 1200 meter hoogte over 56 km waarvan 22 km over asfalt en de rest over gravel, keien en stenen. Het eerste stuk ging over asfalt zodat we aan de fiets en remmen ronden wennen, het waren volledig geveerde fietsen met hydraulische schijfremmen (gelukkig). De snelheden op het asfalt logen er niet om de banden floten als een lieve lust… gelukkig zijn we wel wat gewend en zelfs Claud ging lekker mee met de kopgroep, wel miste we onze zijspiegels die we zo gewend zijn tijdens het inhalen. Na de eerste kilometers over asfalt werden de fietsen opgeladen op de bus en werden we naar het gravel gedeelte gebracht.

Death Road, dit is de weg die we gaan rijden. Vroeger een van de gevaarlijkste wegen ter wereld, jaarlijks stierven hier 300 tot 400 mensen per jaar! Vanaf 2006 is deze weg gesloten omdat er een veiligere 2e weg is aangelegd, Death Road worden nu alleen nog gebruikt door Downhillers. De weg bestaat enkel uit gravel, keien en stenen langs een afgrond die soms wel 600 meter stijl naar beneden gaat, gelukkig is hij wel minimaal 3 meter breed dus we hoefden niet langs het randje te fietsen. Het eerste stuk is even wennen aan het gebrek aan grip, regelmatig wordt er gestopt om de groep bij elkaar te houden en uitleg te krijgen over het te verwachten stuk, de gevaren en moeilijkheden werden uitgebreid besproken, hulde voor de gidsen. Een gids reed voorop op snelheid voor de snelle fietsers, een gids reed achteraan voor hulp, advies en de groep bij elkaar te houden. De kopgroep bestond uit zo’n 3 man waar snelheden tot wel 40kmh werden gehaald, jullie begrijpen… dit is echt een dag vol adrenaline.

Aangekomen op 1200 meter hoogte valt er gelijk het e.e.a. op, zo hebben we meer adem (lees zuurstof) en kunnen we zowaar 2 trappen zonder te hijgen op, is het hier tropisch warm en slaat het biertje minder hard in. De fietsen werden opgeladen en wij waren er intussen wel klaar mee ook. De armen en benen deden zeer omdat ze 56km lang als alternatieve schokbrekers hebben gediend om over de kont nog maar te zwijgen, de fietsen waren rijk aan mooie onderdelen, maar het zadel? Daar hebben ze nog geen luxe oplossing voor, en we hadden ook geen zeempjes bij ons.

Het diner werd verzorgd door een dierenopvang waar ze verwaarloosde dieren opvangen als apen, papegaaien, honden en andere dierenspul wat uit huizen, straten en verblijven werd gehaald. Het eten was prima en ook was er gelegenheid om even te douchen. Na dit alles was het tijd voor de terugrit, van 1200 meter naar 4700 meter hoogte met de bus, de rit nam 3 uur in beslag voor we weer terug waren in La Paz, het was inmiddels half 10 en we waren rijp voor ons bedje. Dit blogje is dan ook geschreven nadat we hebben uitgeslapen en lekker van ons ontbijtje genieten met het uitzicht over de stad.

Groetjes
The Awsome, madness, thrillseeking Downhillers…